به گزارش یوفا نیوز و به نقل از خبرگزاری انتخاب: بازی فینال جام جهانی امسال تنها بازی بوده که بارها نظرم جهت تغییر نتیجه آن عوض گردیده و قبل از بازی ، در طول بازی و بعد از پایان آن جهت انتخاب تیم محبوبم دو دل بوده و بالاخره به نتیجه واحدی نرسیده ام . در صحبت های معمول روزانه همه بر این نکته تاکید دارند که نباید ورزش و بخصوص فوتبال را سیاسی نمود و آداب جوانمردی ، پهلوانی و قهرمانی در ورزش حکم می کند که بدون درنظر گرفتن تعاملات سیاسی و روابط دیپلماتیک کشورها به نتیجه این گونه از بازیها نظر افکنیم ولی کیست که ادعا کند در قبال پیروزی تیم ملی ایران بر آمریکا در جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه ، آنچنانکه مردم کشورمان شاد ومسرور شدند که اگر این پیروزی در مقابل برزیل ، فرانسه و یا ایتالیا انجام می پذیرفت اینچنین به شادمانی نمی پرداختند .پس نتیجه می گیریم برغم اینکه فوتبال مقوله ای ماسوای سیاست است ازسیاست جدا نبوده و بی ارتباط با آن نیست . در میان بازی آلمان و ایتالیا به این فکر می کردم که اگر میزبان در دور نیمه نهایی برنده نشده و به فینال راه نیابد از جذابیت بازیها کاسته شده و بازیها از آب و تاب می افتند پس بهتر است آلمان برنده این بازی باشد . زمانی که در بین دو نیمه گوینده تلویزیونی ادعا کرد که یک روز قبل از بازی ، مطبوعات آلمانی نسبت های زشت و ناپسندی به بازیکنان و تیم ملی ایتالیا داده اند نظرم برگشت و با خود گفتم که ای کاش ایتالیا به فینال راه یابد و جالب اینجا بود که وقتی در بین نیمه دوم ، آقای رومانو پرودی نخست وزیر ایتالیا و خانم آنجلا مرکل صدراعظم آلمان را درکنار هم دیدم این آرزو تقویت گردید چراکه مواضع نخست وزیر ایتالیا را به نفع صلح جهانی و در مورد جنگ عراق و مسائل هسته ای کشورمان بهتر از مواضع خانم مرکل می دیدم. و با همان دیدگاه در روز بازی فینال ، آرزو می کردم که ای کاش ایتالیا برنده بازی فینال گردد. وقتی به نماهنگی که از سیمای جمهوری اسلامی در بین دو نیمه پخش می شد دقت می کردم ، برنامه ای که تهیه کننده آن سعی داشت کودکان گریان و کشته شده زیر جنایات صهیونیست ها را همزمان با کودکان شاد و خندان حاضر در استادیوم های ورزشی جام جهانی مقایسه نماید ، به این فکر می کردم که اگر در میان بازیکنان اصلی تیم ملی فرانسه سه بازیکن خلاق مسلمان وجود دارد پس چه خوب می شد که بعد از پیروزی تیم فرانسه این بازیکنان می توانستند با گرداندن پرچم فلسطین در دور زمین چمن ، ضمن حمایت از کودکان مظلوم فلسطینی بر هویت اسلامی خویش نیز صحه می گذاشتند.در این افکار بودم که نیمه دوم بازی آغاز شد و خدا خدا می کردم تا فرانسه قهرمان این بازی گردد تا این آرزویم تحقق یابد که متاسفانه در دقیقه ۱۱۲ بازی وقتی حرکت غیر ورزشی زین الدین زیدان را مشاهده کردم بزودی نظرم برگشت و با خود گفتم ایتالیا بایستی قهرمان بازی فینال گردد تا بینی این بازیکن بی تربیت به خاک مالیده شود و بالاخره ایتالیا قهرمان این بازیها گردید . ماجرا به اینجا ختم نگردید بلکه وقتی کارشناسان و لب خوانان خبره در شبکه های تلویزیونی و رسانه هایی همچون هفته نامه «تایم» و گاردین ، اظهارات زشت «ماتراتزی» به زیدان را تایید نمودند، چنانچه به گفته لب خوانان «ماتراتزی» ابتدا به خواهر و مادر «زیدان» توهین می کند و او را «روسیپی» خوانده و سپس در ادامه با اظهارات پی در پی و توهین آمیز «تروریست» و «فرزند تروریست»، «تو نباید برای فرانسه بازی کنی»، «تروریست کثیف»از وی پذیرایی کرده و بالاخره زیدان به حرف آمده و اصل ماجرا را چنین تعریف می کند:« ماتراتزى پیراهن وی را مى کشد، زیدان به او مى گوید اگر پیراهنم را مى خواهى پس از بازى آن را به تو مى دهم، ماتراتزى با خشم جواب مى دهد من پیراهن همسرت را مى خواهم و زیدان مى رود. اما ماتراتزى ادامه مى دهد و مى گوید همه ما مى دانیم تو فرزند یک بدکاره هستی و این بار زیدان برمى گردد و ماجرا ….. از ذکر آنچه که از زبان این قلم جاری گشت می خواستم به نکته تاکید کنم که در عین حالی که ورزش و بخصوص فوتبال از سیاست جدا می باشد ولی باز هم نمی تواند از روابط ملت ها ، فرهنگ ها ، باورها ، نژادهای مختلف ، هویت و بالاخره از روابط سیاسی و دیپلماتیک ملت ها دور باشد چه به هم گره خورده و تفکیک ناپذیر هستند چراکه مبنای دوست داشتن انسان ها و محبوبیت تیم های فوتبال در بین مردم جهان یا عقلانی است و یا احساسی و عاطفی می باشد و عقل و عواطف حکم می کند که فوتبال نیز از روابط سیاسی و هویت و فرهنگ ملت ها تبعیت کند. وحید کاظم زاده قاضی جهانی
