به گزارش یوفا نیوز و به نقل از پایگاه خبری بازتاب: دقایق ابتدایی روز جمعه ۲ تیرماه ۸۵ برنامه ویژه جام جهانی شبکه سه سیما، بی توجه به وظیفه خود که پوشش حاشیه بازی تیم های برزیل، ژاپن و استرالیا، کرواسی بود، به فرمان آتشی تبدیل شد تا به ۸ سال حرف هایی که فقط در حد حاشیه و شایعه در جامعه ورزش ما مطرح بودند، بپردازد. اما اینکه با کدام رویکرد و به چه هدفی، مشخص نشد ! از یکسال پیش تا حال که رسانه ملی با عنوان یار دوازدهم سپر دفاع از تیم ملی و تفکر پشت سر آن شد، چه انگیزه در پی آن بود و حالا چه شده که ورزش رسانه ملی به فکر اعاده حیثیت از تیم ملی فوتبال افتاده ؟! آیا غیر از این است که برنامه نود و تفکر حاکم بر ورزش شبکه سه براساس حمایت گارانتی شده از دادکان موجب شد، پای کارشناسان منتقد به برنامه های فوتبال این شبکه نرسیده، تا حدی که مایلی کهن هم در این برنامه به این موضوع انتقاد کرد. وقتی در خبر ورزشی نام «لِیتن هییوئیت» تنیسور معروف جهان براحتی آب خوردن توسط گوینده قدیمی خبر ورزشی، «لیتون هی اویت» تلفظ می شود، شاید بسیار ساده و عادی به نظر برسد اما دیگر جایی برای انتقادهای خونی از دیگر بخش های کشور برای رسانه ملی باقی نمی گذارد ؟! اگر امر به معروف و نهی از منکر باید زنده بماند، آیا رسانه ملی تحمل این انتقادها را دارد ؟ برای اثبات گفته های خودمان از جناب ضرغامی تقاضا می کنیم تنها یک شب بیننده برنامه ساده ولی جذاب World Cup Show که هر شب از شبکه EuroSport1 پخش می شود یا به نحوه پوشش بازی های جام جهانی از شبکه های معتبر بین المللی همچون art، ESPN یا FSN و یا حتی به روش مشابه تلویزیون ایران در شبکه های سوئیسی FSI2 ، TSI2 و TSR2 یا شبکه ماهواره ای کرواسی HRT1، یا شبکه ماهواره ای اسلونی SLO2 نگاهی بیاندازید، تا به میزان بهره گیری بخش های ورزشی رسانه ملی از چنین رویداد بزرگی با قیمت ۵/۸ میلیون یورو پی ببرید ! اما آنچه واضح و آشکار است، وضعیت غیر حرفه ای حاکم بر ورزش صداوسیما است که به تحلیل اشتباه یاردوازدهم منجر شده و موجب می شود، ریاست رسانه ملی از آبروی خود برای آن مایه گذاشته و حتی متواضعانه برای تشکر راهی استودیوی این برنامه ها شده و در جوی دوستانه به بحث با عوامل بپردازد. اما این در شرایطی است که به خاطر اشتباه در تحلیل و رویکردهای غیر تخصصی ورزش رسانه ملی، نه تنها این انتقادها امروز برای مردم جالب نیست، بلکه موجب کاهش وحشتناک مخاطبانی است که در این ۸ سال بارها و بارها چنین مواردی را چه بسا بدتر و دردناک تر شنیدند ولی به خاطر بی تفاوتی و ندیدن چشم های تصمیم گیر رسانه ملی، دچار بی تفاوتی شدند و حالا دیگر چنین توقعی برای شنیدن داستان های کهنه از زبان رسانه ملی ندارند !
